Menu
Taniec współczesny postrzegany jest jako elitarna dziedzina sztuki, niezrozumiała dla przypadkowego odbiorcy przez co unikana i czasami odrzucana. Proponujemy „odczarowanie” tańca współczesnego. Pojęcie „choreograf” wielu, szczególnie młodym , odbiorcom kojarzy się jedynie z nazwiskiem w zapowiedzi lub programie. Aby przybliżyć sylwetki twórców tańca, powstał pomysł „Portretu choreograficznego” realizowanego w 2022 roku i ewaluował do „Autoportretu choreograficznego” mającego za zadanie pokazania zawodu choreografa nie poprzez prezentacje gotowego spektaklu a kreatywne „przedstawienie się” artysty w mniej zamkniętej formie. Zaproszony choreograf przygotuje godzinny spektakl/prezentację. Zadaniem będzie „sportretowanie” siebie poprzez swoją pracę.
Kuratorka: Magdalena Chabros
Podczas wieczoru Maria Stokłosa sięga do swojej pracy „walk and talk” z 2017 roku, a właściwie do jej podstawowego założenia – próby połączenia refleksji o własnej twórczości z ruchem. Swój występ rozpocznie od pytania „Co robię kiedy tańczę?”, które uporczywie zadawała sobie przez kilka lat na sali i na scenie, a także badając choreografię eksperymentalną teoretycznie.
„Walk and talk” to także zadanie improwizacyjne samo w sobie. Wezwanie aby iść lub poruszać się i mówić jednocześnie. Stokłosa przez pryzmat zadań, z których korzysta improwizując, opowie o tym, z czego buduje choreografię i jak nawiguje pomiędzy chęcią komunikacji, wewnętrznym przymusem ruchu, fantazją, erotyką, odczuciami z ciała, muzyką, zmęczeniem, frustracją, nadmiarem wrażeń czy emocji i do czego jest jej w tym potrzebna publiczność.
TWÓRCZYNI
Maria Stokłosa – choreografka i tancerka tworząca od ponad dwóch dekad, od 2008 roku także prezeska Fundacji Burdąg. Inicjatorka działań wspierających rozwój choreografii eksperymentalnej, takich jak warszawski kolektyw Centrum w Ruchu czy coroczny kurs „Choreografia w Centrum”. W latach 2015-2021 rozwijała solową praktykę improwizacji tańca, którą poddała badaniom autoetnograficznym w ramach studiów w Instytucie Kultury Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim, zrealizowanym dzięki Stypendium Badawczemu Grażyny Kulczyk. Jest członkinią berlińskiego zespołu cranky bodies a/company. Jej ostatnia praca, stworzona w duecie choreograficznym z Aleksandrą Borys, miała premierę w 2022 w Nowym Teatrze w Warszawie. Ukończyła School for New Dance Development w Amsterdamie oraz London Contemporary Dance School.
W czerwcu w programie CST: Autoportret Choreograficzny spotkaliśmy się z żywą legendą teatru tańca: Leszkiem Bzdylem, założycielem Teatru Dada von Bzdülöw.
„Czytacie autobiografie? Ja nie czytam. Nigdy nie mogłem pojąć tego, że można tak szczegółowo pamiętać coś, co wydarzyło się kiedyś, a do tego tak precyzyjnie tę przeszłość komponować w zdarzeniach i uczuciach.
Kiedy więc zostałem zaproszony do projektu Autoportret choreograficzny i kiedy nieopatrznie zgodziłem się, to z przerażeniem wyobraziłem sobie, że staję przed publicznością i po raz kolejny usilnie kryć będę, przez niewyobrażalnie długie minuty i kwadranse, rzeczywisty niedosyt samego siebie.
I kiedy tak stałem, bezradny, przed tą AUTOBIOGRAFIĄ, przypadek sprawił, że spośród papierów, schowanych tak głęboko, że zapomina się o ich istnieniu, wydobył się scenariusz mojego pierwszego autorskiego spektaklu z 1987 roku. Scenariusz opatrzony pieczątką cenzora i wpisany do rejestru „publikacji i widowisk” nieistniejącego już reżimu. Wypadły też plakaty. A na nich: Teatr Dada von Bzdülöw i tytuł Spektakl Trzeci. Wpadłem jak śliwka w kompot.
Spotkam się z Tamtym Ja poprzez ten zachowany scenariusz. Wiem, że niewiele mam o nim do powiedzenia. Ale może on, Tamten Ja, sam spróbuje coś przeze mnie, Tymczasowego Ja, powiedzieć.
Zatem zagram w grę z Autobiografią. Zagram w SPEKTAKL TRZECI”.
Leszek Bzdyl
TWÓRCA
Leszek Bzdyl – w Teatrze od blisko 40 lat. Myśli o sobie jako o aktorze, ale rozpoznawalny jest jako tancerz i choreograf. Profesjonalną karierę rozpoczął w 1987 roku we Wrocławskim Teatrze Pantomimy Henryka Tomaszewskiego. W latach 1990–1992 był związany z Teatrem Ekspresji Wojciecha Misiuro.
W 1992 roku założył Teatr Dada von Bzdülöw, z którym zagrał w 24 krajach na świecie. Reżyserował przedstawienia m.in: w Teatrze Polskim w Warszawie (Niezatańczone tango wg prozy Wiesława Myśliwskiego), w Teatrze Modrzejewskiej w Legnicy (Cyrano de Bergerac Edmonda Rostanda) oraz w Teatrze OCH w Warszawie (Zielone Zoo na podstawie wierszy Jana Brzechwy). Jako choreograf zaangażowany był do realizacji blisko 80 tytułów, współpracował z takimi reżyserami, jak Andrzej Seweryn, Waldemar Śmigasiewicz, Piotr Kruszczyński, Iwan Wyrypajew, Gabriel Getzky, Jarosław Gajewski, Anna Wieczur, Bożena Suchocka.
Obecnie jest wykładowcą Akademii Teatralnej w Warszawie.
